Als ik zo de titels afloop van mijn voorbije berichten... me herinnerend waarover het ook alweer ging...tjonge tjonge... je zou er acuut depressief van worden...
Ook al ging het over wat me bezig hield, toch schept het een somberder beeld dan dat het werkelijk is.
Of ligt het maar aan mijn stemming van het moment?
De ene dag kan ik me immers totaal moedeloos voelen, eenzaam en verlaten, en de andere dag - zoals vandaag - maakt dezelfde concrete situatie niks uit...
Een dag zonder een woord gezegd te hebben... een dag compleet alleen dus zoals al wel vaker gebeurt, maar zonder mezelf zielig te vinden. Gisteren was overigens ook zo'n dag, al stond toen ineens 's avonds wel jongste zoon daar en is die ook nog de hele avond gebleven.
Confrontatie met weer maar eens die kloteziekte bij iemand die ik ken, maakt dat ik weer besef hoe gepriviligieerd te zijn... Geen ziektes bij mezelf of mijn kinderen, financieel alles ok, vergeleken met zovele anderen een ware luxesituatie...
En opnieuw het besef: ik moet zien zoveel mogelijk te genieten zolang het kan...
Ik las vandaag ook grote stukken terug van mijn reisblog van vorig jaar... wat was dat toch een geweldige reis... en wederom, wat een luxe om dat te hebben mogen meemaken. Mijn stijl van schrijven... zo anders als hier... Het positieve, het genieten, de verwondering, het opslorpen als een spons van al het mooie... Ik wil nóg... Wat let mij? Tja... de wetenschap dat het niet hetzelfde zou zijn alleen... Dat het kunnen delen van de ervaring met mensen die dichtbij je staan, die je dierbaar zijn, essentieel is...
En toch heb ik de afgelopen weken zitten kijken om deze zomer nog ergens naar toe te gaan... alleen dan weliswaar... Wat tot voor kort nog ondenkbaar leek, wil ik nu toch overwegen. Ik moet het dan maar leren om ook geheel in mijn eentje te kunnen genieten. Zou dat echt kunnen lukken?
En terwijl ik dit zit te typen, wordt het me te machtig en is het gevoel van eenzaamheid prominent daar... maar anderzijds ook het besef gezond te zijn en alles te kunnen doen wat ik maar wil...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
9 opmerkingen:
Vreselijk bericht he Biek....
tel je zegeningen denk je dan, het kan erger.
Ik doe mijn best om te blijven genieten van het hier en nu!
Ja, vreselijk bericht :-(
Het plaatst je eigen gedoe weer eens in perspectief...
Welk gedoe eigenlijk? Vind het maar eens terug naast zo'n grote berg...
Onbegrijpelijk dat dan nóg het gevoel niet meewil...
Zo onbegrijpelijk is het niet, dat het gevoel niet mee wil, vind ik. Je "eigen gedoe", daar word je dagelijks mee geconfronteerd; kan als een molensteen om je nek hangen. En natuurlijk, als je moest kiezen, dan wist je het wel. Maar dat neemt niet weg, dat je "eigen gedoe" kl@te kan zijn en je gevoel dus niet mee wil!
En alleen op vakantie wil nog niet zeggen, dat je alleen bent. Er zijn genoeg single-reizen; zelfs themareizen, waar je met gelijkgestemden optrekt. (wie weet ;)) succes!!
groeten
Kees
Ja, zoiets Kees... maar toch geeft de gedachte eraan in deze omstandigheden een schaamtegevoel terwijl ondertussen het eigen gevoel wel blijft.
Wat reizen betreft, ik moet heel het aanbod dat te vinden is ondertussen wel bekeken hebben geloof ik... 't Is natuurlijk te laat...
Toch vandaag iets gevonden... geen singlereis, maar een gewone rondreis... 8 dagen door Ierland, vertrek op mijn verjaardag...
Maar nu... doen/niet doen? Mag ik zoveel uitgeven aan alleen maar mezelf? Wie gaan de medereizigers zijn? Straks zijn dat 60plussers ofzo...
Enfin, ben weer helemaal op zijn Bieke's bezig... En deze keer is er niemand om dat nodige zetje te geven...
GEWOOON DOEN!!
Zoals we hier zeggen, als je jezelf niet kietelt, doet niemand dat voor je.
En bij zo een reisburo kunnen ze je goed vertellen hoe oud de andere deelnemers zijn ....GO girl GO!!!
Ik heb een vermoeden wie die kloteziekt heeft getroffen.
Als je je zo eenzaam voelt moet je helemaal niet op reis gaan in je eentje.
Je neemt jezelf overal mee naartoe.
fleurvh
Dag Bieke
Met veel interesse en herkenbaarheid begonnen met de verkenning van je diepzinnige teksten alhier en al meteen een praktisch vraagje: die reisblog waarover je het hebt, is die ook publiek leesbaar? Als dat niet zo is, mag ik dan zo vrij zijn te informeren waar die reis heen ging? Ik vermoed een land met een overweldigende natuur?
Tot schrijfs
Nog even anoniem
Inderdaad een land met een overweldigende natuur maar ook een land met een rijke cultuur.
Deze blog is anoniem... de reisblog niet. Ik wil niet dat de ene aan de andere kan gekoppeld worden, want dan ben ik niet meer anoniem en dat is wel nodig om hier te kunnen schrijven wat ik wil schrijven.
Hello again
Alle begrip voor je bovenstaande antwoord.
Net gedaan met het doorlezen van 2005 en alle bijbehorende reacties en mijn eerste wederwoord is misschien ontzettend kort maar evenzeer ontzettend gemeend: bedankt! Bedankt dat je op zo'n openhartige manier onbewust een spiegel voor deze man voorhoudt...
Nu is 2005 wel al even terug maar zou het zo fout zijn van mij om te veronderstellen dat mensen niet zomaar veranderen en dat veel van de dingen die je toen schreef nog steeds actueel zijn? Of beter... tijdloos?
Reacties op de zaken van toen lijken me echter niet op hun plaats zonder eerst het vervolg gelezen te hebben: zodoende...
Fijne nachtrust nog mocht je dit nog lezen voor het slapengaan.
Nog steeds even anoniem
(en dat geldt ook mocht ik hier mijn naam zetten)
Een reactie posten