Overgevoeligheid

Ik las daarstraks met bijna verbijstering over overgevoeligheid voor zintuiglijke prikkels en hoe men dan poogt om het zo te arrangeren dat het draaglijk blijft. Met verbijstering omdat ik me het beschrevene nauwelijks kan voorstellen.

Anderzijds... ook daarstraks... behoorlijk geraakt door een reactie ergens, waardoor mijn redelijk positief en opgewekt gevoel van de laatste weken als sneeuw voor de zon verdween en plaats maakte voor... nah ja...

En dan... nu zopas... daagt het me... ik lijd ook aan een overgevoeligheid... geen zintuiglijke... maar een emotionele... En net zoals die anderen een way of life zoeken om de toevloed aan zintuiglijke prikkels te beperken om het voor hen leefbaar te houden, doe ik dat ook door zo goed en zo kwaad het kan emotionele afstand proberen te houden in nieuwe contacten.

Meer dan eens keek ik met verwondering toe hoe mensen na een pijnlijke breuk het toch aandurven om opnieuw een emotioneel engagement aan te gaan. Het gros van die nieuwe verbindingen loopt later toch weer uit op een nieuwe breuk. En zelfs dan aarzelt men niet om 'opnieuw te beginnen'. Dan vroeg ik me af: voelen die dan niet die pijn zoals ik die voel? Doet het hen gewoon minder pijn? Ik heb ook wel eens gedacht dat ze gewoon vrij oppervlakkige banden aangaan. Niet diep gaan, de ander niet écht dichtbij laten komen.
Maar de verklaring moet dus gewoon domweg zijn dat ik overgevoelig ben aan dat soort pijn, dat ik inderdaad 'meer' voel dan zij... En dat zij mijn afschermmechanisme niet kunnen begrijpen, het zelfs fout vinden ('afscheid hoort gewoon bij het leven, my dear') omdat zij niet lijden aan die overgevoeligheid.