De werkweken worden alsmaar drukker. Geen tijd om tijdens de week nog stil te staan bij 'eigen' dingen... dankbaar (?) opgeslorpt door de serieux van de werkcontext... Maar dan is het vrijdag (of zaterdagmorgen doezelend, of zaterdagavond)'... niks speciaals te doen... en dan komt het... het gemis, het afgesneden zijn van what really matters', het verdriet om wat verloren is... het verdriet om wat niet kan zijn...
Het reflecteren ook over de relativiteit van de waarde van mijn werk... Oh ja zeker... ik ben met een zekere passie bezig met mijn werk, maar wat is op de keper beschouwd het belang ervan? Het houdt me bezig, het houdt me van het bovenstaande af, maar wat is uiteindelijk de waarde ervan? Beperkt, zeer beperkt. Niet thuis horende bij 'the things that really matter'.
Maar wat is er nog dat really matters? Dát is nu net het confronterende en pijnlijke op momenten dat ik niet in beslag genomen wordt door 'so called important things', dat er niks is dat nog really matters. Laat staan dat ik zelf zou 'really matter'.
Op tijd en stond word ik er met de neus opgedrukt - zoals vandaag - kan alleen op mezelf rekenen. Dat is de enige certitude.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Ik word hier zo verdrietig van.
Heleen
een mens zou nog moeten gaan geloven in telepathie
Bieke,
hoe herkenbaar voor mij, vooral als de kinderen er niet zijn... but I keep on hoping we always will matter anyway.
Maillot
Een reactie posten