Het virtuele wereldje is een raar wereldje... Roep je bij de ene vooringenomenheid en geïrriteerdheid op, bij de andere is het totaal anders. Die vindt je schrijfsels dan weer, ook na jaren, nog steeds interessant en herkenbaar.
Van de ene krijg je het verwijt niks van je te laten kennen terwijl de andere je juist bewondert om je openheid. Dit soort contrast is wel erg frappant. De verwondering voorbij, is mijn verklaring dat de eerste er gewoon niks van begrijpt van wat ik schrijf en de tweede dus wel.
Ik ben me ervan bewust dat mijn laatste berichten vrij somber zijn. Dat een aantal mensen daarvan schrikken, kan ik wel begrijpen. De verrassing was des te groter toen iemand me meldde het niet zo diep treurig te vinden. Ik denk dat zij het gewoon erg goed aanvoelt... En toen kwam het 'gesprek' op openheid. Ik wilde haar visie op mijn zogenaamde openheid wat temperen door aan te geven dat ik irl eigenlijk erg gesloten ben. Maar toen kwam er een uitspraak de nu al 2 weken geregeld terug in mijn hoofd komt spoken: "als je op 1 plaats open kunt zijn weet je wel dat het ergens in je zit he"
Het brengt me terug naar mijn kindertijd... Ik babbelde er blijkbaar nogal op los met mensen tot ergernis van mijn moeder. Ik moest niet zoveel vertellen, ik moest geen gazet zijn enz. Betekent dat misschien dat ik 'van nature' dus wel open ben, maar dat dat door mijn 'opvoeding' afgeleerd werd? En dat de anonieme en daardoor veilig geachte internetomgeving me de gelegenheid gaf mijn eigen natuur opnieuw te beleven? Met zelfs de consequentie dat als virtueel reëel werd, er nog meer openheid mogelijk werd dan die die virtueel getoond werd. Openheid in gradaties dus, maar dat is niet echt vreemd denk ik.
Niet dat het zoveel belang heeft, maar 't zijn toch vragen die nu even in mijn hoofd spelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Ik weet het niet, is het niet zo dat, naarmate je meer vertrouwen in iets of iemand hebt, je openheid toeneemt? Ook openheid in gradaties dus. Hoe open ben jij naar mensen, die je volkomen vertrouwt??
Ik vraag me trouwens af waarom zij het niet zo diep treurig vond. Kwam dat, omdat zij zichzelf misschien in een nog veel diep treuriger situatie vond zitten?
Kees
waarschijnlijk wel kees haha
fvh
Ik vind mezelf ook open al ben ik zeer introvert en verlegen van aard. Het zijn emoties die bij mij soms niet te stoppen zijn met gevolg dat ik mezelf vaak voor lul zet of dat ik een ander kwets door mijn impulsieve reacties. Misschien gewoon een ongeleid projectiel terwijl ik in mijn jeugd ook echt nooit iets mocht zeggen van mijn moeder die was zo gesloten dat vond ik best frustrerend soms
fvh
"fvh" ..... ik was er al een beetje bang voor.
Kees, dat is natuurlijk wel zo, dat je des te meer openheid vertoont naar iemand naarmate je meer vertrouwt. Desalniettemin... als je even terugdenkt aan de periode net na 'D-day'... dan geldt voor mij in ieder geval dat ik erg open schreef, maar wel voor op dat moment uitsluitend anonieme mensen terwijl ikzelf me in mijn anonimiteit ook veilig achtte.
Hoe open ik ben naar mensen die k volkomen vertrouw? Als ik er bovendien een (h)echte band mee heb, heel open...
En wat de vermelde persoon betreft, ben ik vrij zeker dat zij zich niet in een treurige situatie vindt zitten. Ze herkende 'het' vanuit haar verleden.
Een reactie posten