Ik kan niet anders dan vaststellen dat het een rode draad is in mijn leven... Alles wat moeilijk is, moet ik alleen doorheen.
Het heeft me wel eens droef gestemd - en misschien is dat nog steeds zo en vandaar deze posting - je bent fundamenteel alleen...
Misschien op dit moment geen echte droefheid... meer gelatenheid... ik weet het nu wel... dat wat me bezighoudt, het houdt mij alleen bezig... Dat waarmee ik worstel... het is uitsluitend mijn worsteling, who cares verder?
Ik weet het wel... soms zat het eenzame compleet in mezelf... was ik niet in staat een ander deelgenoot te maken... Zoals bv de geboorte van mijn oudste... het was iets bijzonder aangrijpends voor mij waarmee ik nog maanden bezig ben geweest... alleen... niet omdat mijn toenmalige echtgenoot tekortschoot, nee, gewoon omdat ik niet in staat was hem deelgenoot te laten zijn van mijn 'moeilijkheid'.
Bij mijn scheiding verzamelde ik op een of andere manier wel mensen om mijn gevoel mee te delen... eigenaardig in feite, dat die mensen zich dan aandienen omdat ik blijkbaar daar nood aan heb...
Maar nu... hoewel ik het liever zou delen, lijkt dat niet echt mogelijk te zijn.. Blijkbaar vindt men daarboven dat ik het opnieuw wel helemaal alleen aankan...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Hoi Bieke
Ik geloof dat ik in hetzelfde schuitje zit als jij. Op de ouderalleen en aanverwantensites heb ik ook steun gevonden toen ik het nodig had.Het kwam zo aanwaaien als iets vanzelfsprekends. Maar nu heb ik hetzelfde lot als jij. Ik moet nu alleen verder en dat voelt eenzaam. Ik heb geen lotgenoten meer om iets mee te delen.
Ik ben stil blijven staan? Of niet
fleurvh
"lijkt dat niet echt mogelijk te zijn.."
Er staat geen letter b voor dat eerste woord, dus is de conclusie niet definitief. Wat houd je tegen? Vertrouwen? Schroom? Nog iets anders? Vragen om bij jezelf te stellen, denk ik.
Er houdt me niks tegen.
't Is alleen zo dat er niemand nog luistert.
Dat klinkt pathetischer dan het is hoor.
't Is eigenlijk terug naar hoe het altijd al geweest was. En misschien is het ook wel zo voor iedereen uiteindelijk.
Ik denk dat iedereen een punt bereikt of kent waar je het totaal alleen doet , soms desondanks de mensen om je heen , soms omdat de mensen om je heen schijnbaar geen zin hebben in jou gedoe.
Als je later erover praat zeggen ze verbaasd dat ze er geen idee van hadden.
Kortom : aandacht , komt niet altijd vanzelf , er zijn momenten dat je die moet opeisen voor jezelf.
En dat is lang niet makkelijk.
Dat ben ik niet met je eens An.
Ik verkies de spontane interesse en welgemeende aandacht...
Dat maakt dat bloggen wel ergens bij me past... Wie hier komt lezen en reageren, doet dat echt helemaal uit eigen vrije wil. Het is oprechte aandacht... Daarom ben ik ook wel erg blij met mijn trouwe lezers...
Maar op zo'n blog kan ik natuurlijk ook weer niet alles kwijt.
Maar met of zonder aandacht, je moet het toch altijd zelf doen. Het maakt alleen toch wel een groot verschil of je een evenwichtsbalk geheel alleen oversteekt of dat je onderweg de ondersteunende handen mag voelen van iemand die met je begaan is.
Een reactie posten