Over vriendschap

Vriendschap… hoeveel zou hier al niet over geschreven zijn?

Iets wat ik ergens las, was de aanleiding tot deze bedenkingen…

Zoals voor zovele begrippen geldt ook voor het begrip vriendschap dat eenieder er wat anders onder verstaat en dat maakt het moeilijk om erover van gedachten te wisselen. Wat jij een vriend noemt, zou ik misschien slechts een oppervlakkige kennis noemen… en zo zullen communicatiestoornissen zich gegarandeerd voordoen…

Ik zal niet zo gauw spreken over een vriend of een vriendin. Ze zijn zeldzaam. Of mijn criteria zijn heel hoog, zoals je wil. Massa’s vrienden is voor mij een onmogelijk iets. Een vriend of vriendin hoort tot je inner circle en daar zijn de plaatsen erg beperkt… Het lijkt me ook onmogelijk om met ‘velen’ diezelfde diepgang te bereiken. 1 vriend of vriendin is daarom in mijn ogen al een grote rijkdom en zeker niet evident.

Maar als zo iemand tot mijn inner circle is doorgedrongen, dan zit die daar wel voor goed, denk ik. Ook al zou het contact door wat voor omstandigheden ook verwateren, eens in mijn hart, voor goed in mijn hart… tenzij bij verraad of zo… en zelfs dan… denkende aan mijn ex… ben ik niet nog steeds bezig met die te bannen uit mijn inner circle? En goh… wat blijkt dat toch moeilijk, ondanks alle objectieve feiten…

Er was een tijd dat ik bang was voor échte vriendschap (misschien nog steeds zelfs)… bang om weer te verliezen… bang om opnieuw afgewezen te worden… nu denk ik ermee te kunnen omgaan… mijn gevoel hoeft namelijk niet afhankelijk te zijn van dat van de ander… Als de ander dezelfde intensiteit niet meer wenst aan te houden, dan is dat zijn/ haar goed recht… in principe hoeft dat niks te veranderen aan mijn eigen gevoel… Het heeft waarschijnlijk te maken met de ander ten volle accepteren en de ander niet te zien (of te gebruiken) voor het vervullen van de eigen noden… Dit is een tricky one… het is absoluut niet vanzelfsprekend om een dergelijke houding aan te nemen, want ieder van ons heeft natuurlijk zijn eigen individuele behoeften en we verwachten maar al te vaak dat onze omgeving hierin voorziet… met name dan de personen die ons het meest nabij staan. Op dat ogenblik ‘gebruik’ je de ander en is het geen ‘zuivere’ vriendschap… Hoedanook blijft dit moeilijke materie… want is het ook weer niet eigen aan vriendschap dat de ander er juist altijd voor je is en vice versa? Ik weet in ieder geval zeker dat voor wie tot mijn inner circle behoort, ik op gelijk welk moment alles laat vallen als het nodig is…