Het huwelijk van Rose is een paar jaar geleden op de klippen gelopen. Rose is nu alleen.
10 jaar geleden was alleen zijn nog geheel anders dan alleen zijn anno 2005.
Als Rose 's avonds thuiskomt van haar werk, ze gezorgd heeft voor het avondeten, de keuken opgeruimd heeft en de kinderen geholpen heeft met hun schoolwerk, zet ze de pc aan en wentelt zich in de illusie van de virtuele warmte.
Op duizenden plaatsen in het land doen evenzovele mensen hetzelfde als Rose. Internet schept de illusie van verbondenheid, van niet-alleen-zijn. Forumpje hier, forumpje daar, chatbox hier, chatbox daar. Het is geen kunst om virtueel contacten te leggen.
Rose is er stilaan verslaafd aan geraakt. Talloze avonden brengt ze door met het opvolgen van enkele fora. Over en weer klikkend tussen forum 1, forum 2 en misschien ook zelfs nog forum 3 en 4, afgewisseld met het checken van haar mailbox, almaar snakkend naar 'contact'. Het verlangen naar de betrokkenheid van wie dan ook bij haar leven... De vermeende vlucht uit de eenzaamheid...
Als het stil is op de fora, komt het gevoel van ongenoegen opzetten. Niemand daar die de illusie kan levend houden. Dan wordt ze teruggeworpen op haar fundamentele eenzaamheid. Dan doemt de mogelijke waarheid op dat in se eigenlijk niemand in cyberspace of daarbuiten écht geïnteresseerd is in haar, haar leven, haar wezen. Het alleen-zijn valt dan als een donkere schaduw over haar...
Internet als vlucht uit de werkelijkheid... Rose houdt zichzelf voor de gek...
De ene neemt zijn toevlucht tot drank, de andere tot drugs of pillen, Rose zoekt haar heil in de virtuele illusie...
Hoeveel mensen als Rose zitten verstrikt in het wereldwijde web?
Wat zou er pakweg 10 jaar geleden gebeurd zijn met Rose?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Bieke,
Hier ben ik reeeds weer :) Ik ben het niet helemaal eens met jou. Vooreerst moeten we eenzaamheid los zien van een relatie of kennissenkring. Veel mensen zijn nou eenmaal eenzaam, niettegenstaande ze een relatie hebben en een kennissenkring. Mij komt het voor dat eenzaamheid genetisch bepaald is en dat deze mensen dit ook moeilijk kunnen veranderen. Mischien is dan internet toch een verlagende drempel. Ik zou het sukses er enerzijds mee verklaren. Waarom doe je zo degenerend over dit internet, zijn de ontmoetingen in real dan altijd zo bemoedigend?
Wat ik je moet nageven, je kan een onderwerp op een geweldig goede manier op een forum brengen. Maar contacten verslavend noemen, dat denk ik niet. Drugs en alchol, ja, maar eten en contacten neen. Dit is maar een vlugge bedenking van mij. Misschien komt op jou forum hiermee de discussie wel los. Nogmaals prachtig neergezet, alsof je, jezelf beschrijft. Eenzaamheid, ik heb nu al verscheidene rusthuizen gekend, hier is de eenzaamheid aanwezig, hier zie je de gebroken ogen, gedachten die leiden naar het niets.
Marsje
Roos had in het grijze verleden meer moeite moeten doen dan nu ..ze had echt de stap moeten zetten en naar de kroeg , buurthuis of soos moeten gaan...
Nu kan Roos twijfelen en kiezen om veilig in de virtuele wereld te duiken...
Want ik geloof namelijk niet dat Roos er echt uit wil .....
Ze is best teverden op haar manier....
Is het internet echt wel veilig, oké wij kennen elkaar al een tijdje en ik weet wel met wie ik te maken heb nu. Maar hoeveel fakers zijn er niet op internet die eenzame mensen gebruiken om mee te spelen.
Ik weet wel na een tijdje chatten vallen die slechte contacten wel weg, die houden dat niet vol en het zijn inderdaad de goei die blijven en waar je geregeld contact mee hebt, waar je steun vindt tijdens moeilijke momenten.
Deze lieve mensen ben ik dankbaar en zal ik niet snel vergeten.
Dikke knuffel
Moeilijk thema hé?
Anila, ik denk niet dat Rose best tevreden is op haar manier... 't is eerder de tevredenheid van de dronkaard na het zoveelste glas, maar 's anderendaags is daar die kater... die hij dan maar verdrijft met een nieuw glas...
Mars, ik laat me niet denigrerend uit over internet als medium... wel over iemand als Rose die het gebruikt als vlucht...
Erna, ook ik zal een aantal mensen nooit vergeten (o.a. rara wie zou dat kunnen zijn ;-)). Ik heb het ook niet echt over veiligheid of onveiligheid, maar eerder de oppervlakkigheid, het vluchtige ook. Betrokkenheid kan heel gemakkelijk gesuggereerd worden virtueel, maar hoe vaak is er échte betrokkenheid? Hoevelen zijn de verhalen niet direct vergeten van zogauw ze hun pc uitzetten? Zijn diegenen die na het uitzetten van hun pc, in gedachten nog bezig zijn met hun virtuele contacten, niet erg schaars? Internet is voor velen niet meer dan een luchtige bezigheid, een tijdverdrijf, allen gericht op ontspanning...
Ach... het verhaal van Rose gaat over vewachtingen en behoeften denk ik... waar internet slechts een heel beperkt antwoord op kan geven... en zoals Mars zegt: het is irl daarom niet anders...
Leuk om je hier weer te lezen, Bieke. Even terugkomende op de virtuele armoede. Bij tijd en wijle ervaar ik het ook als een armoede. Niettemin ben ik van mening dat het niet iedereen gegeven is om altijd maar de deur uit te gaan. Een balans tussen het één en het ander zou natuurlijk het best zijn.
Een reactie posten