November: genieten van Hollanders

Jaja... ;-)
't Mag misschien wat raar klinken, maar genieten van Hollanders kan echt!

Deze maand 2x naar een optreden geweest. Twee totaal verschillende genres, 2x Nederlands talent, 2x genieten. Absoluut geen spijt van. Ik moet dit meer doen.


Op 9 november naar Anouk in het sportpaleis. Grandioos.
Haar laatste cd kon me al erg bekoren met liedjes als Lost, One word, Fading... een concert van haar meemaken is nog wat anders. Pure klasse, professioneel, helemaal af!
Het doet dan goed als je achteraf de commentaren leest, vast te stellen dat je niet de enige was die dit keigoed vond. Lof alom.

En dan gisteren naar Freek De Jonge.
Tot op het laatste ogenblik getwijfeld of ik wel zou gaan gezien de weersomstandigheden. Bang dat het opnieuw zou gaan sneeuwen en dat ik dan de grootste moeite zou hebben om thuis te geraken. Uiteindelijk toch gegaan (een paar botten in de auto gezet, een paar warme kousen, een extra jas en het nummer van de VAB in mijn gsm opgeslagen ;-)).
Geen spijt van gehad! Wat kan die man moeiteloos improviseren en inspelen op wat er in het publiek gebeurt... Gedurfd ook deze voorstelling, als Nederlander zich wagen aan Belgische politieke toestanden... en dat duidelijk met kennis van zaken en inzicht zeg maar, in de 'Vlaamse' geest... Het was zeker een avondje genieten.
En ben gewoon weer veilig thuis gekomen ;-)

Nog gevonden:
op vrt nieuws
en dit


Enne... dat zinnetje waarmee ik deze blog begon, was natuurlijk maar een grapje. Hollanders zijn leuke mensen, althans, ik kom er geen andere tegen (behalve misschien in Antwerpen).

Bah...

Vandaag mijn jaarafrekening voor de elektriciteit gekregen.
Zowat heel de avond bezig geweest om dat factuur uit te pluizen.

Conclusies:

1. Hoewel ik jaar na jaar minder kWh verbruik, moet ik jaar na jaar toch meer betalen
2. Met het vrijkomen van de energiemarkt stapte ik vorig jaar over naar Nuon (op basis van vergelijkende berekening via site van TestAankoop - zou me 200€ opleveren bij gelijk verbruik). Wat zie ik nu? Bij Electrabel zou ik een 30€ goedkoper gesteld geweest zijn! (wel berekend aan de hand van gegevens van laatste Electrabel-afrekening).
3. Mijn maandelijks bedrag wordt zomaar verdubbeld! Als ik het zelf probeer te berekenen, komt ik nooit zo hoog uit...

BAH!

Virtuele armoede...

Het huwelijk van Rose is een paar jaar geleden op de klippen gelopen. Rose is nu alleen.
10 jaar geleden was alleen zijn nog geheel anders dan alleen zijn anno 2005.
Als Rose 's avonds thuiskomt van haar werk, ze gezorgd heeft voor het avondeten, de keuken opgeruimd heeft en de kinderen geholpen heeft met hun schoolwerk, zet ze de pc aan en wentelt zich in de illusie van de virtuele warmte.
Op duizenden plaatsen in het land doen evenzovele mensen hetzelfde als Rose. Internet schept de illusie van verbondenheid, van niet-alleen-zijn. Forumpje hier, forumpje daar, chatbox hier, chatbox daar. Het is geen kunst om virtueel contacten te leggen.

Rose is er stilaan verslaafd aan geraakt. Talloze avonden brengt ze door met het opvolgen van enkele fora. Over en weer klikkend tussen forum 1, forum 2 en misschien ook zelfs nog forum 3 en 4, afgewisseld met het checken van haar mailbox, almaar snakkend naar 'contact'. Het verlangen naar de betrokkenheid van wie dan ook bij haar leven... De vermeende vlucht uit de eenzaamheid...

Als het stil is op de fora, komt het gevoel van ongenoegen opzetten. Niemand daar die de illusie kan levend houden. Dan wordt ze teruggeworpen op haar fundamentele eenzaamheid. Dan doemt de mogelijke waarheid op dat in se eigenlijk niemand in cyberspace of daarbuiten écht geïnteresseerd is in haar, haar leven, haar wezen. Het alleen-zijn valt dan als een donkere schaduw over haar...

Internet als vlucht uit de werkelijkheid... Rose houdt zichzelf voor de gek...
De ene neemt zijn toevlucht tot drank, de andere tot drugs of pillen, Rose zoekt haar heil in de virtuele illusie...

Hoeveel mensen als Rose zitten verstrikt in het wereldwijde web?
Wat zou er pakweg 10 jaar geleden gebeurd zijn met Rose?

Als ik loop, loop ik...

Leven in het nu... tenvolle je aandacht richten op het nu... niet op wat gisteren was, niet op wat straks gaat komen... Waarom is het zo moeilijk? Of ben ik het alleen die hier problemen mee heeft?

Gisteren:
Met jongste op stap... Ik parkeer me ergens en stop geld in de parkeermeter voor een half uur. Ruimschoots voldoende voor wat ik wilde doen. Maar... dan zeg ik aan zoon: "zullen we iets gaan drinken?" Hij meteen enthousiast van ja... Dus trekken we een taverne binnen, voor een kleinigheidje weliswaar, maar een half uurtje is dan natuurlijk niks... I.p.v. te genieten van de warme appeltaart en thee daar samen met mijn zoon, zitten mijn gedachten bij de tijd en de mogelijkheid dat parkeerwachters juist dan zullen voorbijkomen en mij een boete zullen aansmeren waardoor ik daar wel van een bijzonder dure appeltaart zit te eten... DOM DOM DOM!

Zo ook enkele weken geleden toen ik naar een voorstelling in een CC ging en me heel de tijd zorgen zat te maken over hoe ik na de voorstelling de weg zou terugvinden ('t was de eerste keer dat ik er kwam en ik had het maar met moeite gevonden).

En zo laat ik alle genietmomenten domweg voorbijgaan....


Een reiziger komt op zijn reis bij een oude monnik. Hij mag er de nacht doorbrengen. Hij merkt hoe gelukkig de monnik is, en hij verbaast zich daarover. Hij kan het niet nalaten om voor zijn vertrek te vragen: Wat is het geheim van uw geluk?
De monnik glimlacht, want hij had de vraag al verwacht.
"Kijk", zegt hij, "het geheim is dit:
Als ik loop, loop ik; als ik zit zit ik en als ik slaap slaap ik."
De pelgrim wacht op de rest, maar de monnik is uitgesproken.
Maar, zegt hij, dat doe ik toch ook. Als ik eet eet ik, en als ik praat praat ik.
"Nee", zegt de monnik, "dat is niet waar. Als jij loopt ben je al bij het gesprek met je baas, en als jij eet ben je al de afwas aan het doen, en als je afwast vraag je je af waar je dochter blijft, en als zij op bezoek is vraag je je af waarom je zoon niet komt, en als je slaapt ben je vol zorgen over de komende dag, en als je langs de Loire rijdt ben je al aan de Middellandse zee.

I said to my soul

Iemand stuurde me dit:

I said to my soul, be still, and wait without hope
For hope would be hope for the wrong thing; wait without love
For love would be love of the wrong thing; there is yet faith
But the faith and the love and the hope are all in the waiting.
Wait without thought, for you are not ready for thought:
So the darkness shall be the light, and the stillness the dancing.
~ T.S. Eliot ~

(The Four Quartets)


Het is donker nu... en stil...

en ik vraag me af: hoelang duurt het wachten? want zoveel tijd heeft een mens niet...

Een zonnige oktoberzondag...

Uitslapen want 's avonds stellen we het naar bed gaan zo lang mogelijk uit... zodat het al 's anderendaags vroeg is eigenlijk wanneer we eindelijk dat bed inrollen... Het voorkomt gemaal voor het slapengaan... maar dat komt dan wel bij het wakker worden... eraan ontkomen doe ik dus toch niet...

Ik trek de rolluik op en een stralende zon doet me mijn ogen toeknijpen. 't Is even wennen aan het felle licht. Zomer in oktober... vreemd.
Stilte, absolute stilte...
Radio aan om stilte te doorbreken...
Vaatwasser uitladen, thee zetten, een boterham klaarmaken... intussen de pc gestart...
Eten en tegelijkertijd internetten...Hello anonymous people out there, good morning... De letters op een schermpje vervangen het ontbijtgekeuvel van weleer...

Blijven hangen aan die pc, ook al is er bij god helemaal niks te beleven...
Mooi weer, dus wees verstandig en ga naar buiten! Profiteer van deze late nazomer... Tja...
Was er niet ook iemand jarig waar iedereen welkom was vandaag? Ik zou ernaar toe kunnen... geen onoverkomelijke afstand... gelegenheid wellicht om wat gezichten bij letters te krijgen...Tja... toch maar niet...

Ach ja, na enige tijd toch naar buiten... in die tuin kan je je ALTIJD wel bezig houden. Gisteren het gras gemaaid, dan nu maar de boorden omspitten want die zitten alweer vol onkruid. De rozen gesnoeid. Ook hier absolute stilte... hooguit het geluid van de wind die door de baderen van de bomen en struiken ruist... En het is warm... my God, wat is het warm in de zon... Half oktober en zweten in een t-shirtje in de zon... en stilte... stilte... stilte...

Het aardappelveld naast dit huis wordt blijkbaar niet gerooid. De aardappelen zijn al weken geleden 'rijp gevallen', maar gerooid wordt er niet. Waarschijnlijk te slechte oogst en dus is de investering voor het huren van de rooimachine te hoog? Ik bedenk me dat ik dan best wel zelf wat aardapppelen uit dat veld mag halen. En inderdaad, meest kleine patatten en ook veel rot... Ik vul een halve kruiwagen... Stilte... stilte... en een zon die steeds lager begint te staan...
Die aardappelen... 't is maar bezigheidstherapie of zo... hoewel er nog genoeg ander werk in die tuin is...

Alleen... stilte... het niet bepaald omarmen... en toch is het mijn keuze... misschien kom ik ooit nog wel eens tot een modus vivendi waar ik me wél prettig bij kan voelen... Zou het?

Bruggen verbranden

Slechts een gedachteoefening...

Stel... ik blaas alles op wat ik de afgelopen 4 jaar, sinds uur 0, opgebouwd heb.. 'Opgebouwd' is een groot woord... maar stel dus...
Op uur 0 was alles met de grond gelijk, nog erger, een diepe rokende krater was wat er over bleef...
Me opsluiten en helemaal terugtrekken, dat was de bedoeling...
Internet werd echter een soort navelstreng met de buitenwereld...
En als ik die nu eens zou doorknippen?
Terug naar uur 0. Me alone. Proberen te herrijzen, zonder de vlucht in de drug die internet heet...

Zou dit wat zijn? Of sla ik door? Wordt het mijn ondergang? Of wordt het mijn redding?

Dokter 1 aan dokter 2: "Trekken we de stekker eruit? Kan de patiënt op eigen kracht overleven zonder medicatie Internet?"
Dokter 2: "'t Is een twijfelachtig geval..."
Dokter 1: "Ja... maar heeft het zin 'een leven' op deze manier kunstmatig te lengen?"
Dokter 2: "Als er geen hoop meer is op echt herstel, lijkt me van niet, nee"
Dokter 1: "De medicatie resorteert de laatste tijd geen enkel effect meer..."
Dokter 2: "Nee, dat is waar... Laten we het maar proberen, we sluiten de lijn..."
Dokter 1: "Goed... "



1 week later...

scenario 1:

Dokter 1: "Waar is patiënt B?"
Verpleegster: "Die is vertrokken dokter, bestemming onbekend. Ze leek uit een nieuwe krachtbron te putten, ik begreep er niets van."


scenario 2:

patiënt overleden...


Ach... 't is slechts een gedachteoefening... of een fantasietje...

Verlamming

Iemand wees me erop dat het zo stil blijft op mijn blog...

Tja... 't is inderdaad al van 24 september geleden...

De tijd schuift voorbij... sneller dan je denkt... het leven gaat aan je voorbij...
Och ja, dat laatste is een foute uitspraak! NOT DONE!!! Je hebt immers geheel zelf je eigen leven in handen, hebt helemaal zelf alle mogelijkheden om ervan te maken wat je ervan maken wil...

Yeah right...

Het pepert je er nog maar even goed in dat je niet deugt, dat je faalt met een grote F... wat een zwakkeling, niet in staat om zijn/haar eigen leven in handen te nemen.

Verlamming, daar lijkt het wel wat op...

Tijdens de week loopt alles op het eerste zicht op rolletjes. Je werkt, draait mee in deze maatschappij, kortom je speelt de rol die van je verwacht wordt. En voldoen aan de eisen, maakt dat je je wel ok voelt...

Tijdens het weekend ben jezelf diegene die de eisen stelt... aan jezelf... en daar kan je dan weer niet aan voldoen... je schiet steeds tekort... je kan niet dit en je kan niet dat, je bent een lamlendeling want je 'doet' niks...
De 'zin' van alles is ver te zoeken... maar zeur toch niet zo, want 'zin' is iets wat je zelf maakt... en vervolgens ben je te stom om dan die 'zin' inderdaad zelf te maken...

ACTIE! ACTIE! ACTIE!

Yeah right... maar die verlamming hé...

Daveren op je grondvesten

Een collega van me die nu in de scheidingellende zit, zei me eergisteren: jij, die toch ook altijd overkwam als een sterke vrouw en onafhankelijk... jij hebt toch óók gedaverd op je grondvesten...



Daveren op je grondvesten...

Het was een treffende omschrijving...

Weet je, als je een aantal jaren verder bent, heb je de neiging om die vreselijke periode te minimaliseren. Alsof het allemaal niet zo erg was en dat je sterk overdreven hebt. Er zijn zoveel ergere dingen die een mens kan tegenkomen en een scheiding is slechts een faît divers geworden... Maar dat is niet terecht: het is wél erg en je hebt niet overdreven...

Een scheiding is een van de meest ingrijpende dingen die een mens kan overkomen.
Vroeger zei ik wel eens dat ik me maar 1 ding kon voorstellen dat erger zou kunnen zijn: ernstige ziekte of het verlies van een kind...
Maar zelfs dat, hoe vreselijk ook, zal niet vergelijkbaar zijn.
Wat een scheiding zoals de mijne (maar niet alle scheidingen) zo ingrijpend maakt, is dat je als persoon, als mens, compleet onderuit gehaald wordt. Daveren op je grondvesten, inderdaad... Tot de grond gelijk gemaakt... je zelfvertrouwen, je eigenwaarde, je zelfbeeld...allemaal vernietigd... En dat moet je dan terug zien op te bouwen... 't is niet eenvoudig!

Je staande houden in de emotionele rollercoaster... ga er maar aanstaan...
Het ongeloof, het verdriet... en dan die overweldigende woede... Ik heb vroeger nooit geweten dat ik zó kwaad kon worden. En wát een energie dat die woede opslorpt! Woede is fysiek uitputtend terwijl je niet eens fysiek actief bent...

Wat na de woede? Van de ene emotie hobbelend naar de andere... als een biljartbal kris kras schietend tussen verdriet, angst, spijt en woede... tot die beweging uiteindelijk uitsterft... met af en toe nog een opflakkering...

En wordt het dan beter? Je zoekt zingeving... en kan ze nauwelijks vinden... Het leven voelt vlak, zinloos en inhoudsloos aan. Het rare is, vroeger dacht je daar helemaal niet over na... je nam het zoals het was en zoals het kwam. Hooguit af en toe een naar gevoel van 'is dit het nu?', maar langer dan 2 dagen duurde dat niet.
Er is de eenzaamheid... Ach ja, sommigen vluchten in een overvloed van activiteiten... of in nieuwe relaties... Het is niet mijn keuze, maar of ik beter af ben dan die anderen? Ik durf het soms betwijfelen... Strikt genomen was ik vroeger ook eenzaam, maar het voelde niet zo, het was geen probleem, ik dacht er niet over na en ik had er geen last van. Nu daarentegen kan het soms zwaar opspelen. Komt daar bij dat je moet erkennen dat het onvervuld blijven van een paar (basis?) behoeften toch wel lastig is om het eufemistisch uit te drukken. De nood aan beminnen en bemind worden, de nood aan fysiek contact... het is er... maar of het nu 2 verschillende dingen zijn of gewoon 2 gezichten van dezelfde behoefte, dat is me nog niet duidelijk.
Dit is dus het volgende obstakel dat ik moet leren te tacklen... Het zal ook wel weer lukken, one way or the other...

Maar komt er nu ook nog ooit zoiets als 'gelukkig zijn'? Wie zal het zeggen...

Solitude

Sommigen zullen me vinden zwelgen... maar soit...
Ik zwelg niet, ik uit...

Perfect passende muziek dit moment: Solitude van Evanescence

How many times have you told me you love her
As many times as I've wanted to tell you the truth
How long have I stood here beside you
I live through you
You looked through me

Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you

How many times have I done this to myself
How long will it take before I see
When will this hole in my heart be mended
Who now is left alone but me

Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true

Everyone leaves me stranded
Forgotten, abandoned, left behind
I can't stay here another night

Your secret admirer
Who could it be

Ooh, Can't you see
All along it was me
How can you be so blind
As to see right through me

And Ooh, Solitude,
Still with me is only you
Ooh, Solitude,
I can't stay away from you

Ooh, Solitude,
Forever me and forever you
Ooh, Solitude,
Only you, only true

Somewhere in between...

Ergens tussen ok en niet ok... daar bevind ik me... en dein op en neer tussen die 2, maar niet naar de uitersten... zo een beetje waggelend van de ene naar de andere kant over een soort neutraal punt... of een dood punt?

Van: ok, best goed zo, mijn vrijheid, doen en laten wat ik wil, me goed voelen met wat kleinigheden, de afwezigheid van spanningen

over: ok, dit is het dan, meer is er niet en moet ik niet verwachten, dit is het, doe het ermee

naar: dit is het niet, ik mis 'de liefde', ik zou willen dat iemand naar mij verlangt en ik naar hem, ik wil speciaal zijn voor iemand, ik heb het nodig dat er van mij gehouden wordt... de afwezigheid hiervan voelt zo....... eenzaam....


het eerste voelt oppervlakkig...
het tweede... vlak... doods...
het derde is de wens naar het onmogelijke...het onbestaande...


Erover nadenken is helemaal niet goed... confronteert pas goed met het gemis... en je schiet er niks mee op...

Laat ik het gras maar gaan maaien... zucht...

slabakken...

Hmmm... weblog is aan het slabakken... We zitten opnieuw in het normale arbeidsregime en dan is dit het eerste wat erbij inschiet....
Of is dit slechts een flauw excuus?

Er waren niet echt dingen die me bezig hielden... of toch geen dingen waarover ik wil schrijven...

Qua 'gevoelsleven' is mijn verstand zeer alert om het minste verdrietige gevoel (dat toch altijd wel komt opzetten, vooral in de auto) opzij te schuiven...
De ene keer denk ik: het gaat goed, alles is ok zo...
En de andere keer: dit is niks, ik wil dat puntjepuntjepuntje... (en dan worden automatisch de verkeerde-gedachten-killers opgetrommeld en in stelling gebracht...)

Iets anders... sinds half augustus ben ik opnieuw beginnen joggen. Vorig jaar was ik gestart met zo'n start-to-run programma bij een atletiekgroep in de buurt. Na 10 weken zou je dan in staat zijn om 5km te joggen. Halverwege die 10 weken kreeg ik echter ineens zomaar een of andere blessure waardoor ik een paar maand gemankt heb en er dus helemaal geen sprake meer was van lopen.
Nu dus op mijn eentje terug begonnen... trouw volgens het trainingsschema van toen... 3 keer per week...
En elke keer zeg ik: volgende keer lukt het me niet meer. De duurtijd van het lopen wordt immers stelselmatig opgebouwd. Toen ik 5min kon, dacht ik: 6 is onmogelijk. En toen ik 6min liep, dacht ik: 7 lukt me nooit. En toen ik 7min liep, dacht ik: de 8 haal ik nooit. Maar gisteren toch die 8 gedaan.
De volgende keer gaat echter écht niet lukken: 4 keer 8 minuten met telkens 1 of 2 minuten stappen tussendoor... dat lukt niet! (het schema van gisteren was: 5min lopen - 1 minuut stappen - 5 min lopen - 2 min stappen - 7 min lopen - 2 min stappen - 8 min lopen)

En waarom doet een mens dat toch? Het is afzien! Maar raar genoeg heb je na afloop wel een goed gevoel...

Enfin... tot nog toe heel disciplinevol het schema gevolgd... maar morgen zal het er niet van komen wegens andere verplichtingen en vrijdag zal ik het ook niet kunnen inpassen... en na 3 dagen tussen, zal het helemaal niet meer gaan, toch?

feeling good?

Het gaat al lang goed...
'goed' altijd relatief bezien natuurlijk... eerder als de afwezigheid van donkere gedachten en slecht voelen, danwel de aanwezigheid van positieve dingen..


en dan...

hoor je dingen over een zoon die niet meer naar zijn moeder wil...

is daar het gezicht van een collega dat ik binnen de seconde 'gelezen' heb...

is daar het verhaal van iemand wiens relatie pas beëindigd is en haar aanwezigheid op een trouwfeest...

...

stuk voor stuk dingen die 'alles' weer terug oproepen...
plots is het weer zo dichtbij...
de pijn blijkt minder veraf dan je zou denken...


en ik zeg: nee... tot hier en niet verder meer... weg ermee... duw duw duw... het is genoeg geweest...


ik ga het niet uitspitten.... niet analyseren... ik schrijf hier of waar dan ook: niks, niks, niks...

ik ga verder met dingen waar ik me prettig bij voel... punt.

It's been so long....

It's been so long since I've touched
So long since I wanted

Een stukje uit de song Please forgive me van Melissa Etheridge
dat in mijn hoofd zit en blijft hangen... Soms kan muziek zo perfect weergeven wat je voelt...

Aanraken en nog veel meer aangeraakt worden... heikel thema...

Je gedachten bepalen je gevoelens... eindeloos heb ik hierover op een forum wel eens gediscussieerd. Ik geloof dat namelijk niet, niet in de zin van dat ELK gevoel vooraf gegaan wordt door een gedachte. Nochtans, in de psychologie hangt men deze visie blijkbaar aan... ik kwam het in ieder geval de voorbije maand tegen in twee verschillende boeken. Als dit inderdaad de gangbare overtuiging is in de psychologie ga ik mijn eigen theorie ontwikkelen...

Stel dat het waar is dat je gedachten je gevoelens bepalen, dan moet het toch simpel zijn om van een onaangenaam gevoel af te komen?

Ik mis de aanraking... Alleen al dit toegeven, toegeven dat ik snak naar een hand op mijn lijf, is godsallemachtig moeilijk... Ik mis niks natuurlijk, dat is gewoon idiotie, een zwakheid misschien, natuurlijk heb ik dat niet nodig... Met andere woorden, met mijn gedachten probeer ik het gevoel te killen... In werkelijkheid is het echter geen killen, maar een verdringen... en wat je verdringt komt steeds weer terug boven... Ik mis... En aan dat gevoel van missen, van ontberen, gaat geen gedachte vooraf... Het komt opzetten zomaar... maar wel altijd op stiltemomenten, als mijn geest met niks bezig is... 's morgens soms ook, bij het wakker worden...
Of geheel onverwacht door iets wat gebeurt... zoals die keer dat een collega zijn handen in mijn nek legde en licht masserende bewegingen maakte... het duurde hooguit 5 seconden, maar djeees... iemand die dagen door de woestijn gedoold heeft en dan een slok water te drinken krijgt, moet ongeveer hetzelfde voelen denk ik... En waar is dan de gedachte die eraan vooraf zou gaan? Handeling ---> voelen, niks geen gedachte ertussen, die komt als steeds achteraf...

Zit ik hier niet mooi een voor mij zeer dichtbij thema te verpakken in psychologisch getheoretiseer? De aandacht verleggen van datgene waarover het gaat naar het veilige intellectuele?

It's been so long since I've touched
So long since I wanted

....

Over The Rainbow

Over The Rainbow
(Arlen-Harburg)

Somewhere over the rainbow
Way up high
There's a land that I heard of
Once in a lullaby

Somewhere over the rainbow
Skies are blue
And the dreams that you dare to dream
Really do come true

Some day I'll wish upon a star
And wake up where the clouds are far behind me
Where troubles melt like lemondrops
Away above the chimney tops
That's where you'll find me

Somewhere over the rainbow
Bluebirds fly
Birds fly over the rainbow
Why then, oh why can't I?
Some day I'll wish upon a star
And wake up where the clouds are far behind me
Where troubles melt like lemondrops
Away above the chimney tops
That's where you'll find me

Somewhere over the rainbow
Bluebirds fly
Birds fly over the rainbow
Why then, oh why can't I?

If happy little bluebirds fly
Beyond the rainbow
Why, oh why can't I?

Het streven naar je goed voelen...

Telkens wanneer ik geconfronteerd word met het overlijden van iemand van mijn eigen leeftijd, of iets ouder of jonger, krijg ik een soort benauwdheidsgevoel. Plots lijkt 'mijn tijd' dan ineens zo kort en vind ik het zo oerdom die tijd door te brengen met me niet in mijn sas voelen, en in verdriet. Telkens weer besluit ik dan dat ik moet gaan genieten en alleen maar dingen moet doen waar ik me goed bij voel.
In de praktijk verandert er echter nooit wat, ondanks dat voornemen. Nu zijn er ook gewoon een aantal dingen die moeten en die niet direct leuk zijn... Ook al heb ik geen zin in het gras afmaaien, het moet wel... Ook al heb ik niet altijd zin in eten klaarmaken, het moet wel... Ook al hou ik niet van poetsen, het moet wel... De was en strijk moet ook gebeuren... enz enz enz... Morgen moet ik weer gaan werken en ik heb geen zin, maar het moet wel...

En genieten, wat is dat eigenlijk?
Ik moet toch besluiten dat de aanwezigheid van anderen iets tot genieten maakt... en dat terwijl je me moeilijk een erg sociaal wezen kan noemen...
Uit eten? Alleen, is het weggegooid geld... samen met anderen wordt het iets gezelligs...
Naar een optreden? Als ik alleen ga, zegt het me weinig tot niks, komt eerder het gevoel boven: wat doe ik hier eigenlijk? Samen met anderen wordt het echter weer iets aangenaams...
Ik ga dus maar niet uittesten om alleen op vakantie te gaan, dat wordt gegarandeerd twee keer niks...

Alleen genieten, bestaat dat dan? En kan ik dat?
Van muziek kan ik alleen genieten... en van een boek... Van een wandeling misschien? Ja, maar het was veel aangenamer vroeger met de hond...

Ik wil zo'n raar soort mix van samen en alleen eigenlijk... Het is echter niet gemakkelijk om dat in de praktijk gedaan te krijgen...

En verder is er nog een soort van hoger niveau... doen in je leven wat het best bij je past, waar je je dus het meest goed bij voelt, waarin je het best tot je recht komt... Maar wat past het best bij mij? Waarom bijvoorbeeld een switch maken in loopbaan? Wie zegt dat iets anders beter zou passen dan wat ik nu doe? Ook de eventuele financiële consequenties zijn toch niet verwaarloosbaar...

Is uiteindelijk dat genieten niet gewoon een synoniem voor accepteren wat er is?

Een schitterende zonnige dag vandaag...

Aangezien er haast geen zonnige dagen waren tijdens mijn vakantie, heb ik er gewoon van geprofiteerd! Zalig nietsdoen... rondlummelen... wat lezen... gewoon de tuin instaren.... muziek... pc... niks...
En... HET MAG! Zonder schuldgevoel... Ondenkbaar dit, vroeger...
Ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij gaat met nietsdoen! ;-) Het had wat mij betreft nog veeeeeeeeeeel langer mogen duren!

En nu zit ik hier op mijn terras, wel met een lichte trui aan, maar de temperatuur is echt heel aangenaam. De kaarsjes branden... een glaasje wijn... Stilte... pure stilte.... Hoewel... de piep van de mollenverjager die geen mollen verjaagt... auto's in de verte... krekels... echt stil is het nooit, en nu ik erop let, zijn het de auto's die me storen...oow, een vliegtuig...




Het alleen zijn stoort me zelfs helemaal niet... Wel even gedacht om bij mijn broer langs te gaan of bij een vriendin... maar even zo snel weer die gedachte opzij gezet... wellicht willen zij ook gewoon met rust gelaten worden... Tja, dat is zo'n lastige voor mij... Die ene had nog aangedrongen om deze week toch zeker eens langs te komen... en toch denk ik dan: "waarom die 2 gaan storen? laat ze hun rust met elkaar.."

Ik hoop dat het de volgende dagen ook nog mooi blijft. Dit weekend Maanrock... 'k neem me voor er zowel zaterdag als zondag naartoe te gaan... als het tenminste goed voelt... alleen...

Een echte ontmoeting laat sporen na

Ach, die eenzaamheid viel me weer zo rauw op mijn dak... maar dan gebeuren er weer andere dingen die het opnieuw relativeren... hoewel...

Een echte ontmoeting laat sporen na... dat las ik een keer ergens... even Googlen geeft de volledige tekst:


ONTMOETEN
is meer dan iemand tegenkomen
of bij elkaar zijn.
Je ontmoet niet zoveel mensen.
Ontmoeten heeft iets
van verwondering en herkenning.
De ander is antwoord of vraag
op iets in jou.
Een echte onmoeting raakt je,
niet dat je alles moet zeggen
tegen de ander,
maar wel dat die ander
jou iets mag zeggen
of vragen.
Ontmoeten is de ander
binnenlaten in het huis
van jezelf,
met het risico
dat hij of zij ontdekt
dat niet alles echt is
in je huis,
dat je je soms anders voordoet,
dat je kwetsbaar bent
en soms anderen napraat.
Iemand ontmoeten is
Iemand binnenlaten
in de binnenste cirkel van je leven.
Hij zal vragen naar je ervaringen,
gewoontes, gevoelens en opvattingen.
Pas als je de ander
zo diep laat binnendringen,
kun je van ontmoeting spreken.
Een echte ontmoeting laat sporen na.


Herinnerd worden aan die paar echte ontmoetingen verjaagt het bewustzijn van die eenzaamheid weer even... of verlicht de last...

Je welbevinden onafhankelijk maken van anderen... 't blijft een moeilijke opdracht...

Eenzaamheid...

En dan slaat het ineens weer toe... de confrontatie met je fundamentele eenzaamheid...
Feeling-good periode heeft lang genoeg geduurd... daar is 't ie weer...

Acceptatie ervan blijft een moeilijk iets... Rationeel weet ik het al lang, maar toch is daar steeds weer de illusie dat het niet zo is...

Met de dood van mijn moeder is de laatste persoon verdwenen die écht van me gehouden heeft... de andere was mijn vader... en verder niemand. 't Lijkt een beetje pathetisch als ik het zo zie staan, maar het is gewoon de naakte, harde waarheid... En dan mag ik nog van geluk spreken, want niet iedereen mag die onvoorwaardelijke ouderliefde ervaren... laat staan dat ik in staat ben datzelfde aan mijn kinderen te geven...

Zo nu en dan krijg ik het koud op mijn dak... zoals nu... en is er ineens dat verdriet... er is geen kruid tegen gewassen... 't is weer eens dat voelen van die fundamentele eenzaamheid...

Morgen is het weer over... gaan we weer verder... This is life... meer is er niet...

zo'n raar gevoel....

Gisteren door familiebezoek deze foto voor het eerst gezien:



Trouwfoto van mijn grootouders aan moeder's kant... Tot nog toe had ik slechts 1 foto van mijn grootmoeder gezien, eentje van 20 jaar later. Zo'n raar gevoel... dat gezicht... die uitdrukking... voelt zo bekend en vertrouwd... raar raar raar... strange feeling... Volgens mij had mijn broer het ook... ook voor hem was het de eerste maal dat hij deze foto zag...

het rommelt nog een beetje...

zomaar...

omdat ik er zin in heb...







het bovenstaande is vooraan te vinden, achteraan hebben we dit:



Als de avond valt, is de sfeer toch anders...



Deze vind ik wel iets hebben:



en deze...

Ik wil...

ik wil...

de pijn en het verdriet van mensen die me lief zijn wegnemen... oplossen, letterlijk...
de oorzaak van angst en verlamming wegnemen...

een lach toveren en het geluksgevoel schenken...
de energie schenken om een nieuw leven te beginnen, vrij van angst met eindelijk ruimte voor jezelf

maar ik sta machteloos..

die pijn en dat verdriet... je moet er doorheen... en ik kan niets... dan toezien... en meelijden...
de oorzaak van je angst kan ik niet wegnemen, noch je de kracht geven om er zelf paal en perk aan te stellen... ik kijk toe aan de zijlijn...

toveren kan ik niet...
geluk en energie zijn niet verhandelbaar...

ik ben er
that's all...

voor jou... en voor jou...

rijlessen...

grmmpfff... kinderen die groter worden...

dochter heeft vorig jaar haar theoretisch rijexamen gedaan, en nu heeft ze onlangs haar voorlopig rijbewijs gaan halen... dat wil zeggen, iemand moet haar nu leren rijden...

ben ik het slachtoffer...

ze wil dat we NU gaan oefenen...

vooruit dan maar... grmbl grmbl grmbl...

frustratie...

Als er iets is waar ik gefrustreerd van raak: een duidelijk omschreven probleem, de oorzaak niet kunnen vinden en bijgevolg ook geen oplossing...

Met pc's heb je dit vaak aan de hand... of bij de ontwikkeling van software... Oooh oooh oooh, wat ben ik al dikwijls gefrustreerd geweest.... Maar als je dan wel de oorzaak vindt en dus de oplossing, dan geeft dat zooooooo een goed gevoel.

Tot zover pc's...
Ik heb zelf nu al ongeveer anderhalve maand een duidelijk omschreven probleem... maaaaaaar.... de oorzaak blijft onduidelijk en een oplossing is dus nog niet in zicht... GRRRRRRRRRRRRR!!!

Ben net terug van de onderzoeken in het ziekenhuis... Longfunctie-testen kunnen de astmahypothese niet afdoende bevestigen... De allergietesten zijn alle negatief (ik had niet anders verwacht!)... En nu zit die dokter met zijn handen in het haar?
Omdat ik aangaf dat mijn gehoest de laatste 2 dagen weer toegenomen is en ik geen enkele medicatie meer nam.... stelt hij voor de astmamedicatie toch te blijven nemen en 2 weken af te wachten... Dit staat me echt niet aan...
Ben uiteindelijk dan toch zo assertief geweest om te vragen om kinkhoest te onderzoeken en hij is er akkoord mee gegaan (hoewel hij er duidelijk van overtuigd is dat het dat niet kan zijn). Kon direct gaan voor een bloedafname. Uitslag volgende week.

Maar gefrustreerd dat ik word van deze toestanden! Ik wil van die hoest vanaf, is dat nu zoveel gevraagd?

astma?

Vandaag die afspraak in het AZ bij longziekten...
'k Mocht direct een soort test doen (longfunctie?)...
Vervolgens gesprek met dokter... en daar bleef het bij...
Mijn verhaal klopt volgens hem helemaal met het plaatje astma (wat mijn huisarts ook al had gezegd). Die inadem en blaastest die ik had moeten doen, kwam ook overeen met het beeld van astma. En ik wil er niet aan... ik geloof er niks van... niemand in mijn familie heeft astma... ik heb 23 jaar samengeweest met een astmalijder, ik weet dus wat het is en DIT is anders! Jaja... I know... sommigen zullen weer koppigheid in mij ontwaren... so be it...
Dokter wilde nog andere tests laten uitvoeren, maar toen bleek dat dat zinloos was vanwege de medicatie die ik nog neem. Dus mag ik vrijdag teruggaan voor een resem testen en mag ik tot dan die medicatie niet meer nemen.

getver...

Gij ZULT op vakantie gaan...

Het lijkt soms wel een soort gebod te zijn: je MOET tijdens de zomermaanden op vakantie gaan... bij voorkeur naar het buitenland, want iets in eigen land schijnt meewarig bekeken te worden...

Ik heb zelf nooit echt die drive gehad om op vakantie te gaan. Heel mijn huwelijkse periode gingen we wel jaarlijks op reis, vooral omdat hij dat nodig vond. Ach, ik vond het zelf ook wel prettig, maar het is zeker een van de eerste dingen die ik kan laten vallen. 't Is leuk, maar het hoeft niet.

De laatste tijd valt het me echter op dat 'men' steeds maar vraagt: "ga je nog ergens naar toe deze vakantie?", en als ik dan ontkennend antwoord dan lijkt men dat maar vreemd te vinden. Het geeft mij steeds meer het gevoel dat het bijna een verplichting is...

De nieuwe geboden:
1. Gij zult in de zomermaanden op vakantie gaan
2. Gij zult in de winter op skivakantie gaan
3. Gij zult minimaal 1x per jaar een korte tussendoorvakantie nemen
....

nah... ik heb lak aan die geboden...

gedaan met de rust

Na 2 weken kinderloos, kwam de bende van 3 vandaag weer thuis. Zo'n dag mét kinderen is toch hemelsbreed verschillend met een dag alleen... Byebye rust, hello drukte... Eten maken voor 4 ipv snel snel iets voor mij alleen... het opruimen... de aandacht die ze de een na de ander opeisen... mijn tijd die ineens weer geclaimed wordt door 'anderen'... en je beseft dit maar door het contrast met het leven zonder hen...

De vakantieverhalen van de jongste... pijnlijke herkenning met 'vroeger'... opluchting dat ik daar dan in ieder geval toch vanaf ben... eigenlijk zou ik meer deze verhalen moeten horen... het zou het voor mij zoveel te makkelijker maken... Van de andere kant, heel sneu voor de jongste... vakantie hoort immers plezier te zijn, zorgeloos genieten, je opgewekt, goed en blij te voelen... Hij is blij weer 'thuis' te zijn... hopelijk ben ik in staat om de sfeer hier de komende weken 'goed' en ontspannen te houden...

Sociaal leven

"Ik ZAL een sociaal leven uitbouwen"

Dat was een van de eerste dingen die ik zei aan mijn toen nog man toen de schok kwam dat hij een ander had en wilde scheiden. Ja... want tijdens dat huwelijk was de graad van sociaal leven 0,0. Er waren alleen de contacten met collega's op het werk, daarbuiten niks, niente, nada.

Ik zou dus een sociaal leven uitbouwen, er maar even aan voorbij gaande dat ik zelf niet bepaald zo'n sociaal type ben, maar vergeleken met ex eigenlijk wel heel sociaal...
En ja, ik leerde mensen kennen. Via 2 kanalen... de praatgroep voor verwerking van echtscheiding enerzijds en anderzijds contacten die geheel onverwacht ontstonden via internet. Toch bleef het allemaal vrij beperkt. Als ik al eens ergens naartoe ging dan had ik weer voor weken genoeg 'sociaal voedsel' gehad en hield ik me liefst afzijdig van nog meer activiteiten. Sociale contacten, ja, maar zeer met mate. Toch had ik behoefte aan die beperkte dosis. Intussen, 4 jaar later, zijn de meeste van de toen ontstane contacten echter opnieuw voorzien van partner, met als gevolg dat de frequentie van sociale activiteiten van vrij beperkt afgenomen is tot bijna niets. Het vreemde is dat het me bijna niet stoort. Voor het eerst in 4 jaar voel ik me al weken vrij goed en eigenaardig genoeg lijkt dat samen te gaan met mij terugtrekken in alleen zijn. Je zou misschien eerder net het tegenovergestelde verwachten...

De twee weken dat de kinderen niet hier zijn, zijn bijna om. Ben nergens naartoe geweest, heb niemand gebeld... en heb me niet zielig of eenzaam gevoeld... ik word een kluizenaar geloof ik... Ach, 't is misschien maar tijdelijk... op dit moment gewoon op mijn gemak alleen...

Maar ik moet toch een keer die bbq met broer en zus gaan regelen... want ook dat stel ik maar uit en uit en uit... het móet... morgen... morgen zal ik het regelen... of overmorgen.... of....

Over vriendschap

Vriendschap… hoeveel zou hier al niet over geschreven zijn?

Iets wat ik ergens las, was de aanleiding tot deze bedenkingen…

Zoals voor zovele begrippen geldt ook voor het begrip vriendschap dat eenieder er wat anders onder verstaat en dat maakt het moeilijk om erover van gedachten te wisselen. Wat jij een vriend noemt, zou ik misschien slechts een oppervlakkige kennis noemen… en zo zullen communicatiestoornissen zich gegarandeerd voordoen…

Ik zal niet zo gauw spreken over een vriend of een vriendin. Ze zijn zeldzaam. Of mijn criteria zijn heel hoog, zoals je wil. Massa’s vrienden is voor mij een onmogelijk iets. Een vriend of vriendin hoort tot je inner circle en daar zijn de plaatsen erg beperkt… Het lijkt me ook onmogelijk om met ‘velen’ diezelfde diepgang te bereiken. 1 vriend of vriendin is daarom in mijn ogen al een grote rijkdom en zeker niet evident.

Maar als zo iemand tot mijn inner circle is doorgedrongen, dan zit die daar wel voor goed, denk ik. Ook al zou het contact door wat voor omstandigheden ook verwateren, eens in mijn hart, voor goed in mijn hart… tenzij bij verraad of zo… en zelfs dan… denkende aan mijn ex… ben ik niet nog steeds bezig met die te bannen uit mijn inner circle? En goh… wat blijkt dat toch moeilijk, ondanks alle objectieve feiten…

Er was een tijd dat ik bang was voor échte vriendschap (misschien nog steeds zelfs)… bang om weer te verliezen… bang om opnieuw afgewezen te worden… nu denk ik ermee te kunnen omgaan… mijn gevoel hoeft namelijk niet afhankelijk te zijn van dat van de ander… Als de ander dezelfde intensiteit niet meer wenst aan te houden, dan is dat zijn/ haar goed recht… in principe hoeft dat niks te veranderen aan mijn eigen gevoel… Het heeft waarschijnlijk te maken met de ander ten volle accepteren en de ander niet te zien (of te gebruiken) voor het vervullen van de eigen noden… Dit is een tricky one… het is absoluut niet vanzelfsprekend om een dergelijke houding aan te nemen, want ieder van ons heeft natuurlijk zijn eigen individuele behoeften en we verwachten maar al te vaak dat onze omgeving hierin voorziet… met name dan de personen die ons het meest nabij staan. Op dat ogenblik ‘gebruik’ je de ander en is het geen ‘zuivere’ vriendschap… Hoedanook blijft dit moeilijke materie… want is het ook weer niet eigen aan vriendschap dat de ander er juist altijd voor je is en vice versa? Ik weet in ieder geval zeker dat voor wie tot mijn inner circle behoort, ik op gelijk welk moment alles laat vallen als het nodig is…

ziezo...

ziezo... dat was het dan... mijn laatste werkdag...

en nu vakantie tot 22/8

wat zullen we eens gaan doen....

hoest: aflevering 100 of zowat

Hoog tijd om naar bed te gaan... maar ik ben een beetje bang... bang dat de hoest vannacht terug erger zal zijn...
Vandaag was de laatste keer die prednisolon te nemen, nog een kwart pilletje... en ik kan er niet omheen... de hoestfrequentie neemt weer toe... shit!

Volgende week afspraak op pneumologie van het AZ...

Zomerse stadsfestivals

Zomerse stadfestivals zijn hier te lande de laatste jaren enorm opgekomen en heel populair. Ik denk dat je zowat elk weekend wel ergens terecht kan in Vlaanderen voor podia met muziek...


Ik kijk al uit naar Maanrock, het stadsfestival van mijn geboortestad, op 20 en 21 augustus. Nog steeds helemaal gratis en wat een programma! Zaterdag ga ik zeker voor Sarah Bettens (K's Choice) en als zondag het weer meezit, wordt dat een grandioze avond met gewezen idool-kandidaten Peter en Natalia, Clouseau en De Mens... Een mens zou al naar het einde van de vakantie verlangen (lol!)...

vakantiegevoel in je eigen woonplaats...

Bij zomerweer zoals de afgelopen week is thuis net zoveel vakantie als een verblijf in een zuiders oord. Nu weet ik wel dat ik bevoorrecht ben met mijn tuin en vooral mijn terras waar het het grootste deel van de dag heerlijk toeven is... Als je op een appartementje zit, zal het wel een ander paar mouwen zijn, vrees ik...

Gisteren met mijn 2 oudsten en vriendin van zoon een heerlijke avond gehad. Spanje, Italië of Frankrijk kunnen er niet tegenop...
Morgen wordt mijn oudste 21... dat is alweer een mijlpaal. Ik zie nog steeds die 21 als de grens naar volwassenheid en niet de 18 wanneer ze tegenwoordig al meerderjarig worden. Die verjaardag was de aanleiding om samen uit eten te gaan. Gewoon hier in het eigen dorp, bij mijn lievelingstaverne. Een plaats waar het heel het jaar door aangenaam is om er te komen, maar in de zomer bij dit weer is het gewoonweg grandioos. Gelegen aan visvijvers kan je dan buiten aan het water zitten. De uitbaters hebben het ook allemaal schitterend aangekleed. Echt... als je daar zit, heb je net hetzelfde gevoel als op een terras in een of ander zuiders oord op vakantie. Heerlijk gevoel... 't Was duidelijk dat ook de kinderen (hmm... ) het zo ervaarden...
Doe er dan nog de heerlijke mosselen bij en het kan echt niet meer stuk...

Op onbewaakte ogenblikken zag ik wel de vermoeidheid en de pijn bij mijn dochter... dat stomme relatiegedoe ook... hoeveel pijn levert het doorgaans op en staat er wel iets tegenover?

een stommeling

... dat ben ik...
een olifant in een porseleinkast... psycholoog van mijn voeten...
Belt zoon over hoe het nu zit voor morgen, of we nu samen uit eten zouden gaan, want dat had ik toch voorgesteld? Inderdaad, voor zijn 21e verjaardag maandag, maar hij had toen gereageerd dat hij al iets samen met vriendin ging doen en dat opa en oma ook dat al hadden voorgesteld. Die laatste heeft hij dus verschoven. Nou, ok voor mij, maar zo op 't laatste moment, ik had toch graag ook dochter erbij gehad. Ja die wist ervan, die zou wel meegaan. Oh ja? Heeft die dan geen andere plannen? Vraag nog aan zoon of het nog wel aan is tussen zus en vriend... daar weet hij niets van... Enfin, ik dus naar dochter bellen... vraagt die direct hoe het zit voor morgen... en ja ze is vrij... Vraag ik vervolgens of J dan ook meegaat... Nee, dat zal wel niet.
En toen, ik met mijn stomme kop: zeg, zijn jullie nog wel een koppel? Antwoord: nee
....
Verbauwereerd over het directe antwoord komt de volgende stomme vraag: hoe komt het?
en daarna hoor ik hoe ze probeert haar emotie onder controle te houden ... en weet ik niet meer wat zeggen... maar dochter kennende, zal ze wel met rust willen gelaten worden
gvd... ik ben soms toch zo'n kieken...

nog steeds, de hoestperikelen

Tja... dit wordt een zeurblog... nog steeds zijn het de gezondheidsproblemen die me op dit ogenblik bezighouden.
Longfoto was helemaal ok, maar de hoest bleef en de voorgeschreven medicatie leek niks te helpen. Terug naar de dokter eergisteren... Ze bleef het houden bij allergie. Naast verdubbeling van dosis van een van de produkten die ik al nam, schreef ze - enigszins tegen haar zin had ik de indruk - een Prednisolon-kuur voor. Verder doorverwijzing naar dienst longziekten van het AZ om testen te laten doen. En zowaar, enkele uren na het eerste pilletje van die prednisolon, voelde ik verbetering. Vorige nacht nog maar 2 of 3 keer meer wakker geworden... de heftige hoestbuien zijn verdwenen, ik hoest nog, maar dan een keer of 2, 3... het voelt ook helemaal anders... maar zeker niet prettig.. over is het helaas dus nog niet...
Dokter was enigszins verwonderd dat ik geen ziekteverlof wilde... Ik zou niet weten waarom... voel me niet ziek, kan best wel functioneren, alleen contacten met mensen kunnen wat vervelend worden als er dan zo'n hoestbui opzet... maar gezien de vakantieperiode zijn die contacten erg beperkt, zodat het allemaal wel doenbaar is... Bovendien nam ik deze week de permanentie van onze dienst waar, dwz niemand anders aanwezig om problemen op te lossen en de levering van nieuw materiaal op te volgen...

wensen?

't Zou duidelijk moeten zijn wat je wensen zijn, niet dan? Wie weet nu niet wat hij of zij zou wensen? Nou... hier is er dan toch zo eentje...

Wat wil ik? Het single-bestaan of toch niet?
Nee, ik verkies niet dat single-bestaan... Maar ben ik daar wel zo zeker van? Zou het eigenlijk wel lukken om nog samen te leven met iemand anders? Zou ik niet binnen de kortste keren terug verlangen naar het alleen-zijn?

Misschien ben ik wel zo iemand die nooit tevreden is met wat er is en altijd denkt dat het gras aan de andere kant veel groener is... Altijd maar focussen op de positieve kanten van iets wat er niet is en de negatieve kanten tegelijkertijd vergeten... En het omgekeerde verhaal voor de actuele situatie: alleen de negatieve kanten zien en geen oog voor de positieve...
En ook: pas de waarde van iets dat er is, inzien op het moment dat het er niet meer is... Zoals gezondheid bijvoorbeeld.... pas omdat er nu een probleempje is, besef ik weer wat een belangrijk goed dat dat is...

'Count your blessings' zoals sommigen vaak roepen... ik moet het maar eens gaan leren...

Terug naar die wensen...
Wat wens ik qua werk en levensinvulling?
Het status quo is zo aanlokkelijk, want biedt mij alle zekerheid: een job die ik meestal graag doe, collega's waar ik het goed mee kan vinden, weinig stresserend op dit ogenblik, een mooi salaris, de zekerheid van een vaste benoeming...
Aan de andere kant is daar het verlangen naar iets anders... maar iets anders betekent risico en ik ben nu eenmaal risicoschuw en behoudend... Iets anders zou tot veel voldoening kunnen leiden, maar evenzeer kunnen uitdraaien op een fiasco....

Conclusie: hier zit een eeuwige twijfelaar die geen keuzes durft maken en er vervolgens 200% voor wil gaan...

Verslag uit de ziekenboeg...

Tja... dit ding begonnen op mijn eerste vakantiedag... slecht weer... tijd genoeg... en zeker niet gedacht dat het deze richting zou uitgaan. Maar goed, 'de dingen die me bezig houden', daar zou deze blog over gaan en helaas, wat me nu bezig houdt is die stomme hoest... want voortdurend aanwezig...

Een nacht nog erger dan de vorige. Op gegeven moment stond zoon aan mijn bed, of het wel ging... Ik ga nog bang worden voor de komende dagen wanneer ik alleen ben... het zou zomaar eens echt uit de hand moeten lopen...

Om 7:15 opgestaan en zoon naar station gevoerd. Dat aerosol dinges genomen wat 's morgens en 's avonds moet. Heb toch de indruk dat dat verzacht. Terug mijn bed in gekropen en zowaar een paar uur rustig kunnen slapen...

We zullen zien wat vandaag verder brengt...

mijn dag...

Soort verloren dag... alweer...

Eerst dan toch maar naar de huisarts. Het hoesten wordt nog steeds erger... ik kan nauwelijks nog slapen... Met het weekend voor de deur leek het me maar veiliger nu naar de dokter te gaan. 3 soorten medicatie gekregen - 1 iets tegen infectie, de andere 2 tegen allergieën (vind ik raar, heb nooit last van allergie gehad, allergie waarvoor dan???) - en ik moest naar ziekenhuis om longfoto te laten nemen. Maandag hoor ik de uitslag daarvan.

2 oudsten hadden proclamatie vandaag... zoals verwacht haalt dochter een onderscheiding (maar liefst 76%)... en zoon, die mag een stuk of 5 examens overdoen in 2e zit, maar haalt dan wel weer een 19/20 voor een moeilijk vak... wat zonde toch dat zo'n begiftigde gast zich niet kan motiveren voor zijn studie... hij wil gaan werken en halftijds gaan studeren...

jongste vertrekt vannacht met zijn vader op vakantie... hij heeft er lang over gezaagd, maar scheen er nu toch wel zin in te hebben...

vanaf morgen 2 weken alleen....

zeuren...

Op je eigen weblog zeuren, dat mag vast wel... dus ga ik dat maar eens doen...

Hoesten...
Ik hoest al een week of 3... en dat wordt te lang geloof ik om nog 'gewoon' te zijn...
't Begon vrij onschuldig met af en toe een hoest, maar van dag tot dag nam het toe.

Dochter was vorige week een aantal dagen weggeweest en de morgen na de eerste nacht dat ze weer thuis was, vroeg ze of ik ziek was. Ik ziek? Nee, natuurlijk niet... ik hoest alleen maar een beetje...

Ja, een beetje... en steeds een beetje meer...

Toen zoon afgelopen weekend thuiskwam duurde het niet lang of: jij moet naar de dokter!
Neeheee... ik moet niet naar de dokter, ik ben niet ziek...
Toen nam ik wel al een dag of 2 een hoestsiroop, maar die scheen niks te helpen...
Ondertussen ben ik aan een andere fles begonnen... ook al geen effect... Ik hoest, hoest, hoest en 't wordt steeds lelijker... Maar tot gisteren voelde ik me absoluut niet ziek... tot gisteren dus... want vandaag voel ik me alles behalve lekker...
Moet ik dan toch maar... naar de dokter? Hè bah, laat het niet waar zijn... morgen gaat het vast beter!

Overvloeisel... van het leven hier met het leven hierna...

Goed om een surrealistisch stukje rond te brouwen...

Dat dacht ik enkele weken geleden toen ik zomaar mijn moeder tegenkwam op de bus. Niks bijzonder zal je denken, ware het niet dat ze een jaar geleden gestorven is.

De auto was voor herstelling in de garage... en dus moest ik met de bus naar het werk.
Een paar haltes verder stapt ze op... een oud vrouwtje... Zo eentje waarvan wij zeggen: ze is nog fier... D.w.z. mooie kledij, uiterlijk erg verzorgd... En ik denk... net als mijn moeder...

Het vrouwtje neemt helemaal voorin plaats. Vanaf mijn plaats kan ik ze heel goed observeren... in een minimum van tijd ben ik als het ware gebiologeerd... als een magneet worden mijn ogen steeds opnieuw naar haar toegetrokken... goh, het is mijn moeder... houding, uitdrukking op het gelaat.... goh, die manier van een wenkbrauw op te trekken... die trek om de mond... de manier waarop ze beweegt... Daar zit mijn moeder... Wat doet ze hier? Waarom is ze hier? Oh ze ziet er zo goed uit... eindelijk gelukkig... eindelijk daar waar ze wilde zijn... Komt ze me dat misschien vertellen hier op de bus? En dat ze nog steeds op me let?

"Dag moeder, wat zie je er goed uit!"
"Dag kind... ja, ik ben zo gelukkig nu..."

Verdere conversatie is niet nodig. Tussen de wereld hier en de wereld daar communiceren we op een ander niveau... onzichtbaar en onhoorbaar... van voelen tot voelen... van weten tot weten...

Aan het Rogierplein in Brussel stapt ze af... Op haar krukken mengt ze zich in de massa... enige seconden later is ze opgelost...

De bus rijdt verder. Nog 1 halte en ik moet eraf. Het vrouwtje blijft in mijn gedachten hangen...
Wat doet zo'n oud vrouwtje, slecht te been, in godsnaam helemaal alleen op het Rogierplein?
Ach moeder toch... ga je de Nieuwstraat doen? Vergeet geen crème de glace te gaan eten bij 'Au bouquet Romain'.... Ow nee, daar hoef ik je natuurlijk niet aan te herinneren... geen uitstapje naar 't stad zonder een crèmeke te gaan eten... een dame blanche met warme chocolade zoals ze het alleen daar serveren...

Heej pssst... Bieke... 'Au bouquet Romain' is al jaren weg uit de Nieuwstraat...


's Avonds keer ik huiswaarts met de bus... Ze zit er weer... op dezelfde plaats... Die kleding... houding, uitdrukking op het gelaat.... goh, die manier van een wenkbrauw op te trekken... die trek om de mond... de manier waarop ze beweegt...
Mijn herinnering van vanmorgen kristalliseert zich in een figuur op diezelfde plaats in de bus... en heel het traject ben ik opnieuw in de ban...

Moeder, wat kwam je doen? Waarom was je daar? Hoe was het in de Nieuwstraat?

Of hoe hier en ginds zomaar ineens in mekaar kunnen overvloeien...

Me too...

Weblogs schieten overal als paddestoelen uit de grond. Een hype waar ik me nu ook toe laat verleiden? Je moet alles een keer geprobeerd hebben, nietwaar? Anders kan je er niet over meepraten...

Principieel ben ik er tegen... Een weblog is zoiets als een dagboek... Op mijn 15e begon ik een dagboek en het was absoluut niet de bedoeling dat dat door anderen gelezen werd! Later mocht mijn man het wel lezen... partners hebben immers geen geheimen voor elkaar...
Een dagboek is dus puur privé... een weblog daarentegen is het tegenovergestelde... 't lijkt mij iets voor exhibitionisten... Wie wil immers zijn zieleroerselen of gewoon zijn belevenissen wereldwijd bekend maken? Een weblogger geeft zich zomaar prijs aan heel de wereld...
Enige nuancering is hierbij wel op zijn plaats, want wie is in godsnaam geïnteresseerd in het lezen van al die schrijfsels van onbekende mensen?

Anonimiteit... Ik heb me altijd anoniem op het internet begeven... heb geen zin in onaangename verrassingen door al die weirdo's die op het net zitten... Maar met een blog? Je kan dan nog wel schrijven onder een nick, maar wat je schrijft is wel zeer persoonlijk en dus zeker herkenbaar voor iemand uit je eigen omgeving... Wil ik dat wel? Nee... eigenlijk niet...

En hoe zit dat... kan ik mijn schrijfsels ook ergens privé opslaan? Een dagboek is iets tastbaars... dat ligt ergens in een la of in een kast... elektronische dingen, geven wel het gevoel dat je ze altijd en overal onder bereik hebt, maar alles kan zomaar ineens weg zijn... of blogger houdt ermee op en daar gaat al je energie die je gestopt had in schrijfsels die je voor jezelf toch wel wil bewaren. Altijd prettig en boeiend om jaren later terug te lezen wat je toen schreef...

Dus... Bieke heeft nogal wat reserves ten aanzien van deze nieuwe modetrend... maar de nieuwsgierigheid wint het deze keer van de scepsis...

Me too dus...

Van start

ff kijken wat dit geeft...

Snel gemaakt zo'n ding... maar je moet wel wat te vertellen hebben, anders blijft het zo leeg...